ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΣΗΜΙΤΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ

"Θα έπρεπε να υπάρχει ένα σύστημα περιοδικής μετεκπαίδευσης και συνεχούς στήριξης του εκπαιδευτικού έργου. Ο ένας από τους δύο μήνες των θερινών διακοπών των εκπαιδευτικών θα έπρεπε να αφιερώνεται στη μετεκπαίδευσή τους."

Κωνσταντίνος Σημίτης

https://fresh-education.blogspot.gr/2017/06/blog-post_66.html

http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=86069&ct=75&dt=23/02/1997

Η δασκάλα, η απεργία, ο σπασμένος καναπές και ο κομπιούτερ

ΑΠΟ ΤΗΝ κυρία Μαρία Λαμπρίδου, δασκάλα στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Νέας Σμύρνης, πηραμε και δημοσιεύουμε αυτούσια την παρακάτω επιστολή, στην οποία αποτυπώνεται μια άλλη διάσταση, εξαιρετικά χαρακτηριστική, της κατάστασης που επικρατεί σήμερα στον εκπαιδευτικό κλάδο:

«Είμαι μία από τους χιλιάδες απεργούς εκπαιδευτικούς, από αυτούς που τόσο άστοχα τα επίσημα χείλη χαρακτήρισαν «παίκτες του καζίνου». Νιώθω την αδικία να με πνίγει και την έντονη επιθυμία να απαντήσω με στοιχεία στην προσβολή αυτή.

Εμείς, που σήμερα απεργούμε, δεν είμαστε «οι παίκτες», είμαστε απλά και μόνο τα «πιόνια» στο ανίερο παιχνίδι των πολιτικών που αποσκοπεί ( στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας και αδιαφορεί παγερά για τον παράγοντα άνθρωπο.

Χιλιάδες από εμάς, τους εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, αναγκαστήκαμε να σπουδάσουμε δύο επαγγέλματα. Η ανεργία μάς ανάγκασε να εγκαταλείψουμε το πρώτο και να ξανακαθήσουμε στα θρανία για να γίνουμε δάσκαλοι. Η διαδικασία αυτή δεν ήταν ανώδυνη, αφενός μας επιβάρυνε οικονομικά και αφετέρου μας έφθειρε ψυχολογικά. Είναι και αυτή μια διεθνής πρωτοτυπία της χώρας μας, οι δάσκαλοι να διαθέτουν πτυχία νομικής, φαρμακευτικής, οικονομικών επιστημών, υπομηχανικών, ακόμη και σχολών Εμπορικού Ναυτικού.

Σε αυτή την άτυχη γενιά ανήκω και εγώ. Ανθυποπλοίαρχος στα νιάτα μου, ταξίδεψα με γκαζάδικα ως τα πέρατα του κόσμου, δαμάζοντας τα κύματα και τις δυσκολίες του επαγγέλματος. Τη δουλειά μου τη λάτρευα. Δεν ήθελα να την εγκαταλείψω. Με τσάκισε όμως η θύελλα της ανεργίας που έπληξε τους ναυτεργάτες το 1982. Ως ιερά κειμήλια κρατώ στο αρχείο μου τα αποδεικτικά του αγώνα που τότε δώσαμε διεκδικώντας το δικαίωμα στη δουλειά. Μέλος της συντονιστικής επιτροπής ανέργων, πορεύτηκα με χιλιάδες άλλους από τον Πειραιά ως τη Βουλή (εκεί όπου και σήμερα πορεύομαι, με τους νέους μου συναδέλφους, ζητώντας και πάλι μια θέση στον ήλιο...).

Η νεαρή τότε σοσιαλιστική κυβέρνηση, προσπαθώντας να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας, όχι μόνο των ναυτεργατών αλλά και πολλών άλλων κλάδων, άνοιξε διάπλατα τις πόρτες των Παιδαγωγικών Ακαδημιών (όπως σήμερα επιχειρεί να κάνει με τα πανεπιστήμια). Οχι μόνο εγώ αλλά και χιλιάδες άλλοι άνεργοι γίναμε τότε πιόνια στα χέρια των πολιτικών και αλλάξαμε... επάγγελμα (όχι όμως και ζωή).

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, απέξω από τη Βουλή, να ζητάμε από τους ίδιους ανθρώπους τα ίδια που ζητούσαμε και τότε, αξιοπρεπείς όρους διαβίωσης. Προσωπικά, στα χρόνια που πέρασαν έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να βοηθήσω στην ανάπτυξη της χώρας μου. Εδωσα την ψυχή μου στην εκπαίδευση χωρίς να αναλογιστώ κόπους και θυσίες. Παράλληλα αξιοποίησα κάθε δυνατότητα για επιμόρφωση, δύο χρόνια στο Μαράσλειο Διδασκαλείο και ένα στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου, όπου ειδικεύτηκα σε θέματα παιδαγωγικής έρευνας.

Οταν όμως γύρισα το 1995 στην τάξη, χρειάστηκα τη βοήθεια ψυχιάτρου για να σταθώ στα πόδια μου. Αισθανόμουν το σχολείο να με πνίγει. Η αδιαφορία και η ανοργανωσιά, η έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής, τα ξεπερασμένα προγράμματα τύλιγαν θηλιά στο λαιμό μου. Η τριετής επιμόρφωση δεν στάθηκε ικανή να τη λύσει. Αντίθετα. Η ψυχή μου τώρα αγρικούσε πικρότερα «τι έχασε, τι έχει, τι της πρέπει».

Ο γιατρός με βοήθησε να αντέξω και να συνεχίσω τη δουλειά μου. Τούτες όμως τις τελευταίες ημέρες νιώθω και πάλι την υπομονή μου να εξαντλείται, το ποτήρι της οργής και της αγανάκτησης να ξεχειλίζει επικίνδυνα. Η απεργία μας δεν φαίνεται να συγκινεί κανέναν. Στα αιτήματά μας απαντούν με ύβρεις και εκβιασμούς. Ταυτόχρονα, τα χαμένα μεροκάματα ξεθώριασαν το μοναδικό μου όνειρο...

Οχι, δεν θέλω να αλλάξω το μικρό παλιό μου Yugo, ούτε να βάψω το σπίτι μου, που δέκα χρόνια άβαφτο έχει γίνει γκρίζο. Δεν με πειράζει και ο σπασμένος καναπές στο σαλόνι. Και από ρούχα μού φτάνουν δύο τζιν και μερικά φτηνά πουλόβερ. Αυτό που διακαώς επιθυμώ είναι ένα... κομπιούτερ. Από αυτά που εκατοντάδες έχουν οι εφορίες και που στα δημοτικά δεν υπάρχει ούτε ένα για δείγμα. Στην αυγή του 2000 είναι αδύνατον να κάνω τη δουλειά μου χωρίς αυτό. Ευλαβικά μάζευα τις δεκάρες από τον μισθό μου. Λογάριαζα πως με τις υπερωρίες θα κατάφερνα ως το τέλος της χρονιάς να το αποκτήσω. Τις υπερωρίες όμως μας τις έκοψαν. Ηρθε και η απεργία και οι ελπίδες μου εξανεμίστηκαν εντελώς. Για χάρη του εκσυγχρονισμού, μου λένε, πρέπει να γυρίσεις στη δουλειά σου και να συνεχίσεις με τα ίδια προπολεμικά εφόδια: την κιμωλία και τον μαυροπίνακα!

Αυτοί είμαστε οι άνθρωποι που καθημερινά διαδηλώνουμε έξω από τη Βουλή και που πεισματικά αρνούμαστε να γυρίσουμε στα σχολεία μας. Το πείσμα μας δεν έχει να κάνει με καζίνα και τζόγο, είναι ένα πείσμα που το 'θρεψαν χρόνια και χρόνια αδικίας, διπλής αδικίας για πολλούς από μας που η ανεργία μάς έκανε δασκάλους και που η σημερινή κατάντια του νέου μας επαγγέλματος μας έχει φέρει στο χείλος του γκρεμού αναζητώντας λύσεις στα τρισάθλια οικονομικά μας και στο πνιγηρό κλίμα που επικρατεί στη δουλειά μας.

Η απεργία μας δεν είναι τζόγος, δεν είναι παιχνίδι ανταγωνισμού. Για μας είναι αγώνας επιβίωσης και ως εκ τούτου δεν έχουμε περιθώρια για υποχωρήσεις. Για την κυβέρνηση, όμως, φαίνεται πως είναι κάτι άλλο. Ειλικρινά λυπάμαι που δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να καταλάβουν».

Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΟΥ 97

Aπό τις πρώτες μέρες της σχολικής χρονιάς 1996/97 υπήρχαν σημάδια που έδειχναν ότι η κατάσταση στην εκπαίδευση θα είναι εκρηκτική. Oι σοβαρές ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό, η δραματική κατάσταση των σχολείων, που στην πλειοψηφία τους λειτουργούν σε διπλή ή και τριπλή βάρδια, σε συνδυασμό με την οικονομική υποβάθμιση των καθηγητών δημιουργούσαν ένα εκρηκτικό μείγμα.



Tο “Eνιαίο” μισθολόγιο που ανακοινώνει η κυβέρνηση “εξαιρώντας τους υπαλλήλους του υπουργείου Oικονομικών είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι της οργής και της αγανάκτησης, αφού προβλέπει ονομαστικές μειώσεις των αποδοχών” (Aνακοίνωση OΛME 14/1/1997).



Tην 20η Iανουαρίου 1997 οι καθηγητές αρχίζουν μια από τις μεγαλύτερες σε έκταση και ένταση απεργίες, που διαρκεί μέχρι την 14η Mαρτίου. Σε ανοιχτή επιστολή της OΛME την 19/2/1997, η οποία φαίνεται να εκφράζει την ουσία της κινητοποίησης των εκπαιδευτικών επισημαίνεται ανάμεσα σε άλλα ότι “ο απεργιακός αγώνας δεν έχει στενόθωρα κίνητρα και ταπεινά ελατήρια. Eίναι ένας αγώνας στον οποίο μας ώθησε μια πολιτική συνεχούς υποβάθμισης και απαξίωσης της ελληνικής δημόσιας εκπαίδευσης και των λειτουργών της (...) H έννοια της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης μέρα με τη μέρα χάνει κάτι από το συστατικό της περιεχόμενο, καθώς η ελληνική οικογένεια υφίσταται συνεχή οικονομική αφαίμαξη από την παρασχολική δραστηριότητα” (OΛME, 19/2/1997).



H απεργία ξεκίνησε στις 20 Γενάρη του 1997 και κράτησε 8εβδομάδες. Στο τέλος, χωρίς κοινωνική στήριξη και με εχθρικό τον πολιτικό κόσμο, οι απεργοί επέστρεψαν στο σχολείο. Ήταν μία από τις μεγαλύτερες, λαμπρότερες και ταξικότερες σελίδες του συνδ. κινήματος.