ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΘΕΣΕΙΣ ΔΟΕ

ΜΑΡΙΟΡΗ έγραψε:

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΟΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ  ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΤΕΛΕΧΩΝ

ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 25 ΕΤΩΝ

Για να διαπιστώσουμε έμπρακτα ποιοι άλλαξαν θέσεις και ποιοι συνεχίζουν να υποστηρίζουν τις ίδιες...

Αφιερωμένη η ανάρτηση στον Χριστόφα Μαϊστρέλλη που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας. Διατέλεσε  Γενικός Γραμματέας της ΔΟΕ.  Και εκπρόσωπος  της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ, προγόνου της σημερινής ΕΡΑ. Ο Χριστόφας υπήρξε πρωτεργάτης στη διαμόρφωση της πρότασης της Ομοσπονδίας  για την αξιολόγηση. Μια πρόταση που επικράτησε με συντριπτική πλειοψηφία στον κλάδο κατά τη δεκαετία του 1990 και τα πρώτα χρόνια της επόμενης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι θέσεις αυτές δεν προήλθαν από ένα άνθρωπο και μόνο. Ούτε από μία παράταξη. Διαμορφώθηκαν  σε συνεργασία με όλο το υπόλοιπο αριστερό κίνημα εκείνης της περιόδου. Σε συνεργασία και με καθηγητές πανεπιστημίων.  Με επιστημονική δηλαδή τεκμηρίωση και όχι συνδικαλιστικές κορώνες προς άγραν ψήφων.  Επεξεργασμένες στη βάση του κλάδου αλλά πώς; Με γεμάτες τις αίθουσες των συνελεύσεων και πλούσια συμμετοχή των συναδέλφων.  Ακόμη και επιστημονικό συνέδριο έκανε η Διδασκαλική Ομοσπονδία μαζί με την ΠΟΕΔ της Κύπρου για την Αξιολόγηση στην εκπαίδευση. Απρίλιο του 1998 στη Χίο. Σημαδιακό και το νησί. Με τον καθηγητή Μπουζάκη να δηλώνει στο κλείσιμο των εργασιών του συνεδρίου:

"Κάποτε να πάμε μαζί, όπως οι Χιώτες δύο - δύο. Να μπούμε σε μια αίθουσα εσείς, εμείς, τα συνδικάτα, η επιστήμη, να τσακισθούμε, να μαλώσουμε, να φωνάξουμε, αλλά να καταλήξουμε κάποτε κάπου. σε μια συναίνεση. Αλλιώς έχουμε δρόμους παράλληλους που δε συναντιούνται και η κοινωνία βιώνει το αποτέλεσμα της μη συμβίωσης."  (ΠΡΑΚΤΙΚΑ 12ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΔΟΕ - ΠΟΕΔ, σελ. 237)

Κάπως έτσι οι θέσεις που στο άρθρο αυτό παρουσιάζουμε επικράτησαν με συντριπτική πλειοψηφία στον κλάδο και επί σειρά ετών ήταν η επίσημη άποψη της ΔΟΕ.  Η διαφοροποίηση άρχισε σιγά σιγά μπαίνοντας η νέα χιλιετία. Και όχι από μία κατεύθυνση.

Αφενός η συντήρηση έψαχνε τρόπους να φέρει πίσω το δικό της μοντέλο, τον επιθεωρητισμό. Τον πειθαναγκασμό του εκπαιδευτικού από την εξουσία και τη συμμόρφωσή του στα κελεύσματα της άρχουσας τάξης.

Ταυτόχρονα ένα παρακλάδι αυτής της τάσης γοητεύτηκε από τις νέες τάσεις στην Ευρώπη για συνδυασμό της εξωτερικής και ιεραρχικής αξιολόγησης με μια ψευδεπίγραφη εσωτερική διαδικασία που άτσαλα προσπάθησαν να την ταυτίσουν με την αυτοαξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου που ζητούσαν οι εκπαιδευτικοί. Είναι ενδιαφέρον από την άποψη αυτή ένα άρθρο της Β. Κορωναίου στο Επιστημονικό Βήμα του Δασκάλου, Ιούνιο του 2010, τεύχος 13, σελ. 42, που ολοκληρώνει κατά κάποιο τρόπο όλες αυτές τις διεργασίες για στροφή από την παλιά κοινή άποψη στη νέα που προωθούσε ο χώρος της κεντροδεξιάς. Χαρακτηριστικά παραθέτω από το άρθρο της το ακόλουθο:

"Η διαδικασία της αυτοαξιολόγησης [...] αποτελεί μια διαδικασία μάθησης για όλους όσους εμπλέκονται στη διαδικασία. Οι συντελεστές της εκπαιδευτικής διαδικασίας στη σχολική μονάδα λαμβάνουν ενεργά μέρος στον καθορισμό των κριτηρίων αξιολόγησης. Οι επιστήμονες  που προτείνουν αυτό το πλουραλιστικό μοντέλο αξιολόγησης θεωρούν ότι μόνο όταν ο ίδιος ο εκπαιδευτικός ενταχθεί στη διαδικασία της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου θα έχει τη δυνατότητα να κατανοήσει και να παραδεχτεί προβληματικές περιοχές και αδύνατα σημεία κατά την εφαρμογή της εκπαιδευτικής διαδικασίας, ώστε κατόπιν να είναι σε θέση να υιοθετήσει διορθωτικές παρεμβάσεις (Αθανασούλα - Ρέππα, 2008). [...]

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση ολοένα και σε λιγότερες χώρες διατηρείται αναλλοίωτο το κεντρικό σύστημα επιθεώρησης, το οποίο εξελίσσεται σταδιακά από σύστημα παρακολούθησης σε πηγή ενημέρωσης του σχολείου. Υπάρχει έντονη η τάση υιοθέτησης μοντέλων αξιολόγησης και, εφόσον στόχος της αξιολόγησης της σχολικής μονάδας είναι σαφέστατα η βελτίωσή της, η εξωτερική αξιολόγηση αναλαμβάνει ρόλο υποστήριξης του σχολείου κατά τη διαδικασία της αυτοαξιολόγησής του. Έτσι δοκιμάζονται πλαίσια εσωτερικής αξιολόγησης με παράλληλη χρήση μορφών εξωτερικής αξιολόγησης σε μια σχέση συμπληρωματική. (Κατσαρού και Δεδούλη, 2008)"

Ενδεικτικός είναι και ο τίτλος του άρθρου της κ. Β. Κορωναίου: "Εκπαιδευτική μονάδα, εκπαιδευτικό σύστημα και εξέλιξη των εκπαιδευτικών: Τρεις βασικοί πυλώνες που συνδέονται άρρηκτα με τη διαδικασία της αξιολόγησης."  Εκφράζοντας ξεκάθαρα και την ιδεολογία του χώρου της την περίοδο αυτή και που στην πολιτική σκηνή την προώθησε η Άννα Διαμαντοπούλου. Θέλεις προσωπική εξέλιξη; Θα πεις ΝΑΙ  στην αξιολόγηση. Μάλιστα η αρθρογράφος λίγο πριν τον επίλογο θα παραθέσει και το ακόλουθο:

"Οι δυναμικοί και δημιουργικοί εκπαιδευτικοί θα εκτιμήσουν τις δυνατότητες που δίνει η αξιολόγηση, ενώ αυτοί που δεν έχουν πίστη στις δυνατότητές τους και θέληση για συμμετοχή σε πρωτοβουλίες αλλαγής θα εγκλωβιστούν θεωρώντας τα συστήματα αξιολόγησης περιοριστικές φυλακές (Day, 2003)."

Μια κυνική ομολογία παραδοχής της παλιάς θεωρίας για καλούς και κακούς εκπαιδευτικούς, για εργατικούς και τεμπέληδες...  Με τους μεν να θέλουν την αξιολόγηση και τους άλλους να την απορρίπτουν για να προστατέψουν τη ραστώνη τους και την ανικανότητά τους.  Θα τρίζουν τα κόκαλα του πατριάρχη της παράταξης της ΠΑΣΚ (πριν μετονομαστεί σε ΔΗΣΥ), του Φάνη Τουλούπη, προέδρου της ΔΟΕ στις αρχές του 90 και όταν ΓΓ ήταν ο δικός μας ο Χριστόφας. Παραθέτουμε δήλωση του Τουλούπη στο συνέδριο της Χίου στα 1998 (σελ. 133 των Πρακτικών του συνεδρίου):

"Η συντεχνία του αναχρονισμού

[...] Προηγείται στάδιο επίκρισης και σπίλωσης των εργαζομένων - και στη συγκεκριμένη περίπτωση - των εργαζομένων εκπαιδευτικών, με στόχο την αποδυνάμωση και τη διάσπασή τους. [...]

Και το πιο άδικο και συκοφαντικό για τον κλάδο των δασκάλων και των νηπιαγωγών της χώρας μας: Τα κέντρα αυτά αφήνουν να διαρρέει ότι δήθεν δε θέλει καμιά αξιολόγηση! Και ποια είναι η πραγματικότητα; Ότι αυτός ο κλάδος εργαζομένων στην εκπαίδευση, ήδη από το 1993 - με τις δικές του δυνάμεις και δημοκρατικές διαδικασίες - έχει αναπτύξει και αποφασίσει ένα σχεδόν πλήρες Σχέδιο  Αξιολόγησης - που το έχει δημοσιεύσει και σε ειδικό φυλλάδιο. Είναι η πρόταση "αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου" που στηρίζεται στις παραγωγικές αρχές και αξίες τις οποίες ο διοικητισμός και ο οικονομισμός απορρίπτουν και παραβλέπουν, αλλά τις οποίες η ανθρωπιστική παιδεία και εκπαίδευση, οι επιστήμονες της αγωγής, το κράτος της κοινωνικής και οικονομικής δημοκρατίας διεκδικούν και στηρίζουν. Πρόκειται κοντολογίς για επιλογές δύο διαφορετικών κόσμων, δύο αντίθετων ιδεολογιών και βιοθεωριών: του αναχρονιστικού διοικητισμού που μόνο καλά βλέπει στην αυθεντική ύπαρξη, δράση και απόφανση του ενός και του κόσμου της δημοκρατίας που θέτει στο κέντρο τον άνθρωπο και τις αξίες του για την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την επιστήμη, τη συνεργασία, την κλήση για δημιουργία και την ευθύνη για την κοινή προκοπή.

Κι επειδή  ο αναχρονιστικός διοικητισμός θεωρεί τον εκπαιδευτικό έργο αποκλειστική ευθύνη και έργο του εκπαιδευτικού, επιβάλλει και τη γνωστή αυθαίρετη, αβάσιμη και αυταρχική "αξιο"-λόγηση με αποκλειστικό σκοπό να ελέγχει, να αμείβει και να τιμωρεί κατά τα συμφέροντά του και, άρα, να αναπαράγει το αυταρχικό εκπαιδευτικό σύστημα."

Αμέσως μετά ο παλιός πρόεδρος της ΔΟΕ, ο Τουλούπης, αναφέρεται στην αξιολόγηση που προτείνει η Ομοσπονδία. Με δημοκρατία και με επιστήμη.  Και που θα αφορά όλους τους συντελεστές και τους παράγοντες και όλα τα μέσα του εκπαιδευτικού έργου. Κι όχι μόνο την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας... Μάλιστα τονίζει πως στην πρόταση της ΔΟΕ περιλαμβάνεται και σχέδιο για την αξιολόγηση και επιλογή στελεχών εκπαίδευσης που πραγματώνεται με α) τη σύνταξη ειδικής έκθεσης για τον υποψήφιο (σ.σ. από το σύλλογο διδασκόντων και με βάση το βιβλίο πρακτικών) και β) με αυτοαξιολόγηση (σ.σ. του ίδιου του υποψηφίου).

Όμως το 2010 πρόεδρος της ΔΟΕ είναι ο Δημήτρης Μπράτης και πρωθυπουργός ο Γιωργάκης Παπανδρέου που την περίοδο αυτή αλυσοδένει τη χώρα στα μνημόνια. Η εκπαίδευση δεν μπορεί να μείνει απέξω. Θα πρέπει άμεσα να υποταχθεί στις μνημονιακές δεσμεύσεις. Έτσι και ξαναρχίζει το τροπάρι για καλούς και κακούς εκπαιδευτικούς και για την αξιολόγηση που θα βάλει σε τάξη τους τεμπέληδες!!!

Παράλληλα από τα τέλη της δεκαετίας του '90 μια άλλη τάση εκδηλώνεται στο χώρο των εκπαιδευτικών ξεκινώντας από τους οργισμένους νέους και άνεργους εκπαιδευτικούς που βρίσκονται μπροστά στη λαιμητόμο του ΑΣΕΠ. Είναι ένα κίνημα που φουντώνει απότομα και συσπειρώνει και όποιον άλλο αισθάνεται νέος  και βράζει από θυμό για όσα συμβαίνουν στην εκπαίδευση, στη χώρα, στον κόσμο όλο. Είναι μια νέα Αριστερά. Διακηρύττει τον ακομμάτιστο συνδικαλισμό αν και  στην πράξη οι επικεφαλής πρόσκεινται σε διάφορα μικρά κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ή και σε χώρους των αναρχικών. Συγκροτούν σύντομα και παράταξη με τον ενδεικτικό για την ποικιλομορφία τους τίτλο: ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ - ΚΙΝΗΣΕΙΣ - ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ. Τα ξέρουν όλα, τα θέλουν όλα, χώνονται σε όλα. Μια ανεμοθύελλα που σαρώνει τα πάντα και απειλεί με άμμο τα γρανάζια του συστήματος!

Γρήγορη και θεαματική η άνοδος της παράταξης και σε συνδικαλιστικά πόστα. Σε ΔΣ Συλλόγων και αντίστοιχα των ΕΛΜΕ στη δευτεροβάθμια, στη ΔΟΕ, στην ΟΛΜΕ, στην ΑΔΕΔΥ και τέλος και στα υπηρεσιακά συμβούλια ως αιρετοί. Με μια αντι-ΔΟΕ που ονομάζεται Συντονιστικό Συλλόγων και περιλαμβάνει και αδιόριστους, αναπληρωτές, ωρομίσθιους, ειδικότητες κλπ.

Το παλιό συνδικαλιστικό κίνημα τρίζει εκ θεμελίων και απειλείται με κατάρρευση. Κι αρχίζουν υπόγειες διεργασίες αυτοπροστασίας. Όπως ενσωμάτωση θέσεων και συνθημάτων, προτάσεων και μορφών αγώνα.  Μία από τις θέσεις αφορά και την αξιολόγηση...

Η νέα παράταξη δεν τη συζητά καν ως λέξη. Την απορρίπτει εντελώς. Και γιατί όχι; Ας εξετάσει κανείς το πώς ανδρώθηκε αυτό το κίνημα, ξεκινώντας από τις καταλήψεις σχολείων επί Κοντογιαννόπουλου, 1990 - 1991, με τη δολοφονία τότε του Τεμπονέρα να δίνει άλλη διάσταση και να θυμίζει τον Πέτρουλα και  τους Λαμπράκηδες του 60 και  τα παιδιά του Πολυτεχνείου το 73. Στα τέλη του 90 έρχεται και ο Αρσένης για να ξεχειλίσει το ποτήρι. Το "Κάτσε καλά Γερασιμέ" αντιλαλεί απ' άκρη σ' άκρη της Ελλάδας και αναπτερώνει τις ελπίδες για νικηφόρους αγώνες κατά του συστήματος, του παλιού και του ξεπερασμένου. Ακόμη και των παραδοσιακών κομμάτων της Αριστεράς. Οι νέοι ψάχνουν το καινούργιο και το άφθαρτο. Για ποια λοιπόν αξιολόγηση να μιλήσουν;

Χαρακτηριστικό είναι πως στο συνέδριο της ΔΟΕ στη Χίο το 1998 ακούγονται φωνές διαμαρτυρίας από νέους συναδέλφους που προβάλλουν μια νέα άποψη για την αξιολόγηση.  Όπως ο λόγος του Χρήστου Ρέππα, συνδικαλιστή των Παρεμβάσεων:

"Στη σημερινή φάση εξέλιξης του σχολείου και της κοινωνίας η αξιολόγηση δεν είναι απλά ένας μηχανισμός κοινωνικής επιλογής, είναι μοχλός για την όλη συντηρητική αναδιάρθρωση του σχολείου. Μηχανισμός κοινωνικής περιθωριοποίησης μαθητών και εκπαιδευτικών, όπλο νομιμοποίησης του μορφωτικού και κοινωνικού αποκλεισμού. Η αναβάθμιση των αξιολογικών μηχανισμών στο σημερινό σχολείο γίνεται για να συνδεθεί αυτό περισσότερο με την αγορά και τις ανάγκες του κέρδους. Να προωθηθεί το μοντέλο της ευέλικτης εργασίας και να εδραιωθεί η εργασιακή ανασφάλεια.

Από τη σκοπιά αυτή δεν μπορεί παρά να είμαστε συνολικά αντίθετοι, όχι μόνο στο μηχανισμό της αξιολόγησης, αλλά κυρίως στην κοινωνική λειτουργία της εκπαίδευσης, όπως την περιγράψαμε στην αρχή αυτής της τοποθέτησης.*"  (ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ, σελ. 277)

* (σ.σ) Η περιγραφή μιλούσε για το σχολείο ως μέσο αναπαραγωγής του κοινωνικού (καπιταλιστικού) καταμερισμού εργασίας και της κυρίαρχης ιδεολογίας.

Αυτό είναι μια καινούργια θέση στον κόσμο της εκπαίδευσης. Εκεί που ο ασπρομάλλης Τουλούπης προσπαθούσε να διασώσει το κύρος του κλάδου λέγοντας πως οι δάσκαλοι και θέλουν την αξιολόγηση και έχουν και κοτζάμ πλάνο, έρχεται ένας ατίθασος νέος, ο Χρήστος Ρέππας,  να αποποιηθεί κάθε σχέση με μηχανισμούς αξιολόγησης και να την καταγγείλει ως καταστροφέα του σχολείου και της κοινωνίας ολόκληρης!

Πρέπει να τους καταλάβουμε αυτούς τους ανθρώπους. Είναι νέοι. Είναι και η εποχή που μεγαλώνουν. Οι πολιτικές εξελίξεις μετά το '89. Οι δίκες των πολιτικών. Η σήψη και η δυσωδία που τους γεμίζει τα ρουθούνια και τους φέρνει εμετό.  Ποιοι μωρέ θα τους αξιολογήσουν;

Κι ένα ακόμη. Ίδρωσαν να πάρουν το πτυχίο τους. Από παιδαγωγικά τμήματα πλέον και με 4 έτη σπουδών. Και ξαφνικά δε μετράει. Όταν τόσες δεκαετίες οι άλλοι με τα δυο χρόνια της Ακαδημίας διορίζονταν με επετηρίδα. Το σύστημα επιμένει να τους αξιολογήσει εκ νέου. Με τον ΑΣΕΠ. Και τους αξιολογεί και πάλι άνεργοι μένουν. Επιτυχόντες μεν, αδιόριστοι δε. Καθαρή κοροϊδία. Και σε μια εποχή που το φάντασμα της Ολυμπιάδας πλανάται πάνω από τη χώρα και διθύραμβοι πάνε και έρχονται για την ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό και την είσοδο (τρομάρα μας) στο ευρώ!  Οι νέοι όμως την ίδια ώρα μαθαίνουν τι εστί ευέλικτη σχέση εργασίας. Δουλεύουν δίπλα δίπλα με τους παλιούς αλλά με μικρότερο μισθό, μεγαλύτερο  ωράριο ή και σπαστό, τρέχουν από το ένα σχολείο στο άλλο, έχουν λιγότερα δικαιώματα.  Γιατί να μην ξεσηκωθούν και να μη ζητάνε ανατροπή των πάντων; Και τους αξιολογητές στην πυρά;

Ήταν μια ωραία εποχή. Μια άνοιξη στην εκπαίδευση. Που παρέσυρε στο πολύβουο θυμωμένο ποτάμι της και όσους απ' τους παλιούς αισθάνονταν νέοι. Αποκορύφωμα το 2006. Με τον ανεπανάληπτο αγώνα των 6 εβδομάδων απεργίας. Ιστορικές στιγμές για όσους τις ζήσαμε. Αλλά και μοιραίες για το κίνημα. Ο Μπράτης από τη μια ως πρόεδρος της ΔΟΕ και επικεφαλής της ΠΑΣΚ, προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί ψηφοθηρικά όλο αυτό απεργιακό κίνημα που οι δάσκαλοι δεν είχαν ξαναζήσει.  Βλέπεις στην κυβέρνηση ήταν η Νέα Δημοκρατία. Συμφέρον και συνδικαλιστικό και πολιτικό.

Οι νέοι από την άλλη παρασύρθηκαν μέσα στη δίνη των συνθημάτων και της επιτυχίας της απεργίας.  Κάτω από βροχή και με τα δακρυγόνα να τους πνίγουν τριγυρνούσαν με τη γροθιά υψωμένη στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων πόλεων και ονειρεύονταν μια άλλη εκπαίδευση, έναν άλλο καλύτερο κόσμο. Εμπειρία όμως  να διαχειριστούν υπέρ του κλάδου την κατάσταση δεν είχαν.  Μόνο σαν τέλειωσε η απεργία βγήκαν κάποιοι και είπαν ότι ήταν λάθος η παράταση πέραν της δεύτερης εβδομάδας.  Όπως ο Δημήτρης Μ.  Ήταν όμως αργά. Και η απογοήτευση των χιλιάδων που τους ακολουθούσαν για έξι εβδομάδες, μη λογαριάζοντας τις περικοπές μισθού και πιστεύοντας πως θα κερδίσουν τα 176 ευρώ,  τεράστια. Το κίνημα βούλιαξε και δέκα χρόνια μετά ακόμη δεν έχει συνέλθει από το στραπάτσο. Καμία απεργία της προκοπής δεν έγινε έκτοτε. Κάτι 24ωρες και 48ωρες με ισχνά ποσοστά.  Και παρά το μνημόνιο που μας πλάκωσε το 2010.

Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ωστόσο δε βγήκαν χαμένες. Η απεργία τους έφερε κοντά σε μεγάλες μάζες συναδέλφων και σύντομα στις εκλογές των συλλόγων είδαν τα ποσοστά τους να ανεβαίνουν χάρη στους νέους γνωστούς και φίλους. Την ίδια ώρα που τα μαλλιά τους είχαν αρχίσει να γκριζάρουν.  Διορισμένοι πλέον οι περισσότεροι.  Τόλμησαν και το γάμο, τη δημιουργία οικογένειας.  Τώρα το σχολείο δεν ήταν μόνο χώρος εργασίας.  Ανάμεσα στους μαθητές φοιτούσαν και τα δικά τους παιδιά. Το ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ υποχώρησε και άρχισαν οι αναζητήσεις για ένα άλλο σχολείο. Για τους εκπαιδευτικούς, για τους μαθητές, για την κοινωνία ολόκληρη. Χαρακτηριστικό της αλλαγής είναι η θέση των Παρεμβάσεων για το Ολοήμερο. Εκεί που παιδοφυλακτήριο το ανέβαζαν και πάρκινγκ παιδιών το κατέβαζαν, άρχισαν σιγά σιγά να το υπερασπίζονται και να ζητάνε περισσότερους διορισμούς.

Εντυπωσιακή η τούμπα των Παρεμβάσεων και στο θέμα της Αξιολόγησης. Την έχουμε ήδη αναλύσει σε άλλο άρθρο μας. Πώς αυτοί που δήλωναν συνολικά αντίθετοι στους μηχανισμούς αξιολόγησης έφτασαν κατηγορούμενοι σε δικαστήρια γιατί έγδαραν συναδέλφους με αρνητικές βαθμολογίες στις κρίσεις  για επιλογή διευθυντών και κατέχοντας πλέον θέσεις αιρετών!

Αυτά το 2011.  Εν μέσω μνημονίων. Η απόλυτη ξεφτίλα για συνδικαλιστές που παρίσταναν ότι στα ΠΥΣΠΕ συμμετέχουν μόνο ως τοποτηρητές του κλάδου και αποποιούνται το ρόλο του αξιολογητή βάζοντας παύλα σε όλους. Και μετατρέψανε την παύλα σε πλην για να τιμωρήσουν υποψηφίους που είχαν λέει δεχτεί καταγγελίες από συλλόγους διδασκόντων ή και τους συνδικαλιστικούς. Στην πράξη, και για όσους ζήσαμε τη χούντα, ήταν διώξεις των πολιτικά αντιφρονούντων, η άλλη όψη της εύνοιας στους ημετέρους. Τι σημασία έχει που τους αθώωσε το δικαστήριο; Στις συνειδήσεις μας τέτοιες πράξεις θα μείνουν πάντα καταδικασμένες.

Το χειρότερο είναι που εκεί και τότε το σύστημα βρήκε την ευκαιρία της αντεπίθεσης. Όταν οι υπερεπαναστάτες του χθες φόρεσαν την τήβεννο του τιμωρού - αξιολογητή. Έτσι η  αξιολόγηση που είχε παγώσει από τότε που καταργήθηκαν οι επιθεωρητές, το 1982, βρέθηκε προ των θυρών και απειλώντας  να κόψει μισθούς και να στείλει κόσμο στο σπίτι του. Η βάση του κλάδου αλαλιάζει. Και οι συνδικαλιστές; Για μια ακόμη φορά εκμεταλλεύονται τις αγωνίες των συναδέλφων. Ζητάνε από τους συλλόγους διδασκόντων να πάρουν απόφαση μη συμμετοχής στην αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας.

Μόκο όμως  για όσους ο νόμος είχε χρίσει ως αξιολογητές των εκπαιδευτικών. Δηλαδή τους διευθυντές, τους σχολικούς συμβούλους και τους άλλους προϊσταμένους. Ευτυχώς που κάποιοι ανάμεσά τους στάθηκαν παλικάρια και υπέβαλαν παραίτηση από τη στελεχική τους θέση καταγγέλλοντας τις μεθοδεύσεις της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ για αξιολόγηση - χειραγώγηση των εκπαιδευτικών και σύνδεση με τη μισθολογική εξέλιξη.

Είναι ενδεικτικό πως η ΔΟΕ αποφεύγει να κάνει απεργία. Στα λόγια είναι κατά της αυτοαξιολόγησης και στην πράξη αφήνει τα πράγματα να κυλήσουν.  Κοκορεύεται μόνο πως το 90% των συλλόγων διδασκόντων την υπάκουσαν στην πρώτη φάση. Όταν όμως ήρθε το "εντέλλεστε" του υπουργού, του Αρβανιτόπουλου με πρωθυπουργό το Σαμαρά, η ΔΟΕ άφησε τους  εκπαιδευτικούς να βγάλουν μόνοι τους το φίδι από την τρύπα κάνοντας ένας έκαστος και ξεχωριστά στάση εργασίας και δηλώσεις έγγραφες προς το διευθυντή του σχολείου πως θεωρούν την εντολή του παράνομη.

Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ αυτή την περίοδο, το 2014, δίνουν το βάρος στις κινητοποιήσεις για μπλοκάρισμα των σεμιναρίων των σχολικών συμβούλων που θα τους προετοιμάσουν για το νέο τους ρόλο, του αξιολογητή. Φτάνοντας και στο σημείο να κυνηγάνε συναδέλφους για να μην μπουν στην αίθουσα επιμόρφωσης.

Οι της ΠΑΣΚ που έχουν μετονομαστεί πια σε ΔΗΣΥ, αναγκάζονται να συρθούν πίσω από τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ. Μπας και ανέβουν στην εκτίμηση του κόσμου. Και η παράταξη και το κόμμα τους, το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ που έχει κατρακυλήσει σε μονοψήφια ποσοστά. Έτσι από την προπαγάνδα της αξιολόγησης ακόμη και με άρθρα στο Επιστημονικό Βήμα του Δασκάλου, ξανά τούμπα και ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ!

Κι εδώ είναι το τραγικό. Πως αυτό που οι ίδιοι οι δάσκαλοι τη δεκαετία του 1990 είχαν προτείνει προς την Πολιτεία, την αυτοαξιολόγηση, να φτάνουν στο σημείο να την απορρίπτουν ως δούρειο ίππο που θα οδηγήσει στη δική τους ατομική αξιολόγηση και μάλιστα με ύποπτα κίνητρα για μειώσεις μισθών ή και απολύσεις. Τελικά το σύστημα είναι πάντα πιο έξυπνο από μας;;; Ή συμβαίνει κάτι άλλο; Ποιος διάολος κάθε φορά βγάζει την αμπάρα της Κερκόπορτας; Και γιατί; Από αφέλεια; Ή επίτηδες;

Στα 32 πια χρόνια της υπηρεσίας και λίγο πριν τα δεύτερα ήντα,  ομολογώ πως  σε όλες τις πιθανότητες πάει το μυαλό μου.

Εκτός και έχουν δίκιο όσοι λένε το ουδείς μωρότερος των ιατρών...


Στην όλη κατάσταση που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούσε στην έναρξη της ατομικής αξιολόγησης, έβαλε φρένο η πολιτική αλλαγή το Γενάρη του 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ διαδέχονται τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και ένα από τα πρώτα μέτρα της νέας κυβέρνησης είναι να παγώσει τους νόμους για την αξιολόγηση. Όχι όμως και να τους καταργήσει...  ( Κι εδώ υπάρχει μεν ερώτημα για την κυβέρνηση. Υπάρχει όμως και για τη ΔΟΕ. Γιατί όλο αυτό το διάστημα δεν κήρυξε απεργία με τέτοιο αίτημα; Να καταργηθούν εδώ και τώρα οι νόμοι για την αξιολόγηση. Αλλιώς δεν ξαναμπαίνουμε σε τάξη; )

Λίγο αργότερα η κυβέρνηση νομοθετεί για τις επιλογές νέων διευθυντών εκείνα που μια ζωή ζητούσε το αριστερό κίνημα και φάνταζαν ουτοπία. Να ψηφίζονται από τους συλλόγους διδασκόντων. Χαράς ευαγγέλια για τους εκπαιδευτικούς. Μαύρες πλερέζες για τους διευθυντάδες που είχαν προλάβει να εκτεθούν με το προηγούμενο καθεστώς ως αξιολογητές...  Η ΔΟΕ;  Σιωπή ιχθύος!

Αντίθετα η ένωση των διευθυντών βγήκε αμέσως αλλά με ... κόκκινο! Προσέφυγε στο ΣτΕ κατά του νόμου. Ούτε και τότε είδαμε τις επίσημες παρατάξεις να δηλώνουν το παραμικρό. Λες και δεν ενδιέφερε όλους μας να υπερασπιστούμε την κατάκτηση για ανάδειξη του διευθυντή από μας. Ακόμα και όταν λίγους μήνες πριν το ΣτΕ έβγαλε άκυρο το νόμο. Ίσα ίσα που κάποιοι πανηγύριζαν.

Κι ερχόμαστε στα τώρα. Που ένας νέος νόμος φτιάχτηκε και πλέον έχει ξεκινήσει η επιλογή διευθυντών.

Ένας νόμος που θα μπορούσε να είναι καλύτερος. Να έχει δοθεί για μεγαλύτερο διάστημα σε διαβούλευση. Κάποιοι έλεγαν και για παράταση της θητείας των σημερινών διευθυντών.  Γιατί έτσι κι αλλιώς πριν την απόφαση του ΣτΕ ήταν αδύνατο να φτιάξει νομοσχέδιο το υπουργείο. Πριν δει τα τι και τα πώς της απόφασης. Και πάρει τα μέτρα του να μη βγει άκυρος και ο νέος νόμος.

Και στο σημείο αυτό η στάση της ΔΟΕ υπήρξε το λιγότερο περίεργη. Μέσα στη Βουλή οι τόνοι ανέβηκαν επικίνδυνα ανάμεσα στον υπουργό, κ. Γαβρόγλου, και τον πρόεδρο της ΔΟΕ, κ. Κικινή. Ο υπουργός ρωτούσε ποια η θέση της ΔΟΕ και ο κ. Κικινής είχε καταπιεί τη γλώσσα του...

https://www.esos.gr/arthra/50772/ypsiloi-tonoi-sti-voyli-metaxy-ypoyrgoy-kai-proedroy-daskalon-kai-nipiagogon

Κ. Γαβρόγλου: Τώρα χωρίς να θέλω να έχω αντιπαράθεση ούτε προσωπική με τον κ. Κικινή ούτε και με την ΔΟΕ ξέρετε, ωραία είναι η ρητορική, που λέει, πρώτα να δούμε τι είναι η εκπαίδευση και τι είδους εκπαίδευση θέλουμε. Μετά να δούμε τι  είδους σχολεία θέλουμε. Μετά να δούμε τι είδους συλλόγους θέλουμε και  μετά να δούμε πως αυτοί  θα  αποφασίσουν κ.λπ.. Αλλά αυτό παραπέμπει σε γεωλογικούς χρόνους. Δεν παραπέμπει σε πολιτικούς χρόνους και πολιτικούς χρόνους δεν εννοώ πράγματα που έχουν σχέση με την κυβέρνηση. Η ρητορική λοιπόν ότι πρέπει να αρχίσουμε να συζητάμε από το εξαιρετικά γενικό για να καταλήξουμε στο εξαιρετικά ειδικό οδηγεί στο να μην παίρνουμε θέση για το εξαιρετικά ειδικό. Δυστυχώς καθημερινά τις πόρτες  χτυπάνε τα εξαιρετικά ειδικά. Εγώ δεν κατάλαβα ποια είναι η θέση σας για το ρόλο του συλλόγου. Λέτε δεν συζητήθηκε στο διοικητικό συμβούλιο. Αυτό είπατε, με συγχωρείτε επί λέξει το έχω εδώ. Είπατε ότι το συγκεκριμένο ζήτημα δεν συζητήθηκε και ως εκ τούτου δεν μπορείτε να έχετε άποψη.

Παρά την επιμονή του υπουργού, απάντηση σαφής δε δόθηκε. Τι προτείνει η ΔΟΕ.

Και όμως η ΔΟΕ έχει επεξεργασμένες θέσεις εδώ και χρόνια. Γιατί το τωρινό της ΔΣ το αποκρύπτει;

Σταμάτησαν να αποτελούν θέσεις του κλάδου; Καταψηφίστηκαν από ΓΣ και πότε;

Ικανούς τους έχω αλλά να βγούνε και να το διευκρινίσουν. Πως όλα αυτά που λέγαμε για την αξιολόγηση και την επιλογή στελεχών και τα είχαμε κάνει σημαία μας επί σειρά ετών, τώρα απορρίπτονται.

Δε ρωτώ τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ. Ρωτώ τις παλιές παρατάξεις. Που συμμετείχαν στη διαμόρφωση των θέσεων της Ομοσπονδίας. Κυρίως το χώρο της ΠΑΣΚ και σήμερα ΔΗΣΥ. Γιατί οι της ΔΑΚΕ ξέρουμε όλοι πως έχουν  άλλες απόψεις.  Ούτε και του ΠΑΜΕ που έχουν επίσης δική τους θέση και την υπερασπίζονται και έμπρακτα και μπράβο τους!

Όσο για τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ μάς έχουν ζαλίσει με τις οβιδιακές τους μεταμορφώσεις. Ποια είναι τελικά η θέση τους; Να επιλέγει το ΠΥΣΠΕ τους διευθυντές και χωρίς καμία συμμετοχή των εκπαιδευτικών; Με κλήρωση; Να καταργηθούν τελείως οι διευθυντές;

Δε λέω πως ο νέος νόμος είναι χωρίς λάθη και στραβά. Ξέρω μόνο ότι ο νόμος αυτός προέκυψε κάτω από το βάρος της ακύρωσης του άλλου από το ΣτΕ. Και αν το θελήσει η Ομοσπονδία μας μπορεί να πιέσει για αλλαγές στα σημεία τριβής. Το υπουργείο είναι με ανοιχτά αυτιά. Επιτέλους να διαμορφώσουμε πρόταση. Τι θέλουμε ως κλάδος. Και μακροπρόθεσμα και για το σήμερα. Προτάσεις δηλαδή που να μπορούν να υλοποιηθούν.

Πχ σε προσωπική βάση είμαι υπέρ της πρότασης που χρόνια πριν διατύπωσε ο Χάρης Αθανασιάδης στο Ελλείψει Απαρτίας. Για εκλογή διευθυντή - συντονιστή από το σύλλογο διδασκόντων με θητεία ετήσια. Και με τις θέσεις του Α΄ συλλόγου Αθήνας για κατάργηση της μισθολογικής διαφοράς από τους άλλους εκπαιδευτικούς.

Πολλά θα μπορούσαμε ακόμη να πούμε. Αλλά είμαστε στο τώρα και οι διευθυντές καταθέτουν ως μεθαύριο τις αιτήσεις τους και τα δικαιολογητικά τους. Οι νέοι διευθυντές των σχολείων μας για τα επόμενα τρία χρόνια. Εμείς θα μείνουμε απαθείς και θα περιμένουμε από το ΠΥΣΠΕ και τους αιρετούς να αποφασίσουν;  Ποιος θα τους φάει στη μούρη από Σεπτέμβριο;

Δικαιολογίες εδώ δε χωράνε και το θέμα είναι πολύ πολύ σοβαρό. Με όλη την εμπειρία που διαθέτω και ξέροντας τι συνέπειες έχει ο λάθος διευθυντής για το σχολείο και για όλους μας. Υπάρχουν συνάδελφοι που έφτασαν στα πρόθυρα του εγκεφαλικού και στην πόρτα των ψυχιάτρων. Κι άλλοι που αναγκάστηκαν να ζητήσουν απόσπαση ή μετάθεση για να μην τρελαθούν. Δεν παίζουμε με τέτοια πράγματα. Δεν παίζουμε με τις ζωές μας.

Τι θα πει αποχή; Όταν κρίνονται τα επόμενα τρία χρόνια στο χώρο εργασίας μου.

Αποχή ας κάνουν οι αιρετοί. Ας βάλουν παύλα σε όλους. Δε θα επηρεάσει τη δική τους ζωή ο νέος διευθυντής.

Όσο για το αν είναι αξιολόγηση...  Αυτό που κάνει το ΠΥΣΠΕ δεν είναι αξιολόγηση; Ενώ αν πούμε οι απλοί εκπαιδευτικοί τη γνώμη μας αποτελεί αξιολόγηση και άρα κακό; Μα αυτή ακριβώς ήταν η άποψη της Ομοσπονδίας μας εδώ και 25 χρόνια. Η βάση να αναλάβει το ρόλο του αξιολογητή. Για όσα συμβαίνουν στο σχολείο. Και στην επιλογή διευθυντή. Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα εκεί στη ΔΟΕ να απεμπολήσουν τέτοιο βασικό αίτημα του κλάδου;

Λέω πως θα πρέπει να κόψουν τα τερτίπια. Αρκετά. Πίσω από την απόφαση για αποχή και απεργία είναι κρυμμένη η επιθυμία των συνδικαλιστών αυτοί να ορίζουν τα στελέχη εκπαίδευσης. Και να δημιουργούν πελατειακές σχέσεις που θα τους εξασφαλίζει τη θεσούλα τους.

Αλλιώς ας βγει επιτέλους η ΔΟΕ και ας ξεκαθαρίσει τη θέση της. Για την επιλογή διευθυντών. Τελεία και παύλα!


________________________________

ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΘΑ ΑΝΑΡΤΗΘΟΥΝ ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΘΕΣΕΙΣ.  ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΝ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ...