ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ

από Admin Σαβ Απρ 08, 2017 3:30 pm

8 Απρίλη 1798. Μια απλή γυναίκα του λαού, η Αγγελική Νίκλη, φέρνει στον κόσμο εκείνον που η Ελλάδα ακαρτέρει κι ακαρτέρει επί αιώνες. Να συμπληρωθεί η αγία δυάδα του λαού μας. Να συντροφέψει ο τυφλός ποιητής της Ιωνίας, ο Όμηρος, με το ολόφωτο γραφίδι του Ιονίου.

Διονύσιος Σολωμός. Ο ποιητής του έθνους.

Γεννημένος έναν Απρίλη. Σαν σήμερα.

Πολλούς απρίληδες αργότερα θα κλείσει όλη την Ελλάδα σε ένα στίχο:

Έστησ' ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη.

και θα νιώσει κάθε είδους μεγαλείο...

Μεγαλείο έσπειρε ο Σολωμός και στην ψυχή του Δημήτρη Λιαντίνη:

Ο Σολωμός γράφει κάπου ο Ελύτης, στα «Ανοιχτά Χαρτιά», ότι είναι ένας από τους πέντε ή δέκα μεγαλύτερους ποιητές όλων των αιώνων και όλων των λαών. Ακούτε πρόταση!

Λέει λοιπόν: «Δεν το ‘λπιζα να ‘ναι η ζωή μέγα καλό και πρώτο.»

Και κάπου αλλού λέει: «Γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα.»

Φυσάει αεράκι την ημέρα της Λαμπρής κι από κει κινημένο αργοφυσούσε τόσο γλυκό στο πρόσωπο το αέρι που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα «Γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα.»

Και κάπου αλλού πάλι μας λέει: «Όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει.»

Οι Μεσολογγίτες την πιο ψηλή ώρα του μεγάλου σηκωμού. Το μεταφυσικό σημείο. Το Μεσολόγγι.

Από τη Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου .

Λάτρεψε τη ζωή, τραγούδησε το θάνατο.

Μ' έναν τρόπο μοναδικά αξεπέραστο.

Από της αψηλότερες στιγμές του και τις πλέον αγαπημένες μου ετούτο το σχεδίασμα:

Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Aπρίλη,
κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκειά της ώρα,
και μες στη σκιά του φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους
ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος.

Nερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,
χύνονται μες στην άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,
και παίρνουνε το μόσχο της, κι αφήνουν τη δροσιά τους,
κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,
τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί, και κάνουν σαν αηδόνια.

Έξ’ αναβρύζει κι η ζωή σ’ γη, σ’ ουρανό, σε κύμα.
Aλλά στης λίμνης το νερό, π’ ακίνητό ’ναι κι άσπρο,
ακίνητ’ όπου κι αν ιδείς, και κάτασπρ’ ώς τον πάτο,
με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ’ η πεταλούδα,
που ’χ’ ευωδίσει τσ’ ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο.

―«Aλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τί ’δες;»

―«Nύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!

Xωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,
ουδ’ όσο κάν’ η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,
γύρου σε κάτι ατάραχο π’ ασπρίζει μες στη λίμνη,
μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι,
κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του!»

Τι θα ήμασταν χωρίς ελεύθερη πατρίδα;

Τι θα ήταν η πατρίδα μας χωρίς Σολωμό;

Ευλογημένη τούτη η μέρα που έφερε τον ποιητή στον κόσμο μας.

Ευλογημένο και το χώμα που τον γέννησε...

«Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νου σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη».

Οδυσσέας Ελύτης