Καταδίκη καθηγητών για θάνατο μαθητή σε εκδρομή. Ήρθε η ώρα να κόψουμε τις επισκέψεις;

Πέτυχα την είδηση σερφάροντας τυχαία στο διαδίκτυο:

O.Λ.Μ.Ε.                                                                          
Ερμού & Κορνάρου 2
ΤΗΛ: 210 32 30 073 – 32 21 255 FAX: 210 33 11 338
www.olme.gr e-mail: olme@otenet.gr

Αθήνα, 11/5/2017  

ΨΗΦΙΣΜΑ

Στηρίζουμε τους συναδέλφους του 2ου Γυμνασίου Νάξου που διώκονται δικαστικά

Το ΔΣ της ΟΛΜΕ εκφράζει την αλληλεγγύη και τη στήριξή του στους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες του 2ου Γυμνασίου Νάξου, που  εδώ και 8 χρόνια αντιμετωπίζουν πειθαρχικές και δικαστικές διώξεις για το σοβαρό τραυματισμό και το θάνατο μικρού μαθητή σε σχολικό περίπατο που πραγματοποίησε το 2ο Γυμνάσιο Νάξου το 2009.

Όλοι οι συνοδοί εκπαιδευτικοί (13 συνοδοί και η τότε δ/ντρια του σχολείου) καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε 10 και 20 μήνες φυλάκιση με αναστολή για συλλογική ευθύνη σε «ανθρωποκτονία εξ αμελείας  άνευ συνειδήσεως». Στο Εφετείο η ποινή των εκπαιδευτικών παρέμεινε, ενώ αθωώθηκαν ο τότε αντιδήμαρχος και ο Πολιτιστικός Σύλλογος που  είχαν καταδικαστεί πρωτόδικα σε 20 μήνες με αναστολή.

Κάποιοι από τους συναδέλφους προσέφυγαν στον Άρειο Πάγο που θα εκδικάσει την υπόθεσή τους στις 16 Μαϊου.

Θεωρούμε μεγάλης σημασίας την εργασιακή διάσταση αυτού του ζητήματος. Στη θέση των συναδέλφων θα μπορούσε να βρεθεί δυνητικά κάθε εκπαιδευτικός. Οι σχολικοί περίπατοι, οι εκπαιδευτικές επισκέψεις, οι πολυήμερες εκδρομές, αφορούν ένα σημαντικό και κοπιώδες κομμάτι της εργασίας μας.

ΠΗΓΗ: https://xenesglosses.eu/2017/05/13-synodoi-kai-diefthyntria-scholeiou-katadikastikan-10-eos-20-mines-fylakisi-anastoli-mataiosi-ekdromon-apeilei-olme/

Πάγωσα.  Καθώς την ίδια μέρα, 11 Μάη, είχα συνοδεύσει  τους δικούς μου μαθητές, ηλικίας 11 ετών, σε διδακτική επίσκεψη που περιλάμβανε εναέριες ασκήσεις... Όπως για παράδειγμα περπάτημα σε συρματόσχοινο από δέντρο σε δέντρο...



Μου το ζήτησαν τα παιδιά ως χάρη, οι γονείς τους ενέκριναν κι εγώ για να μη στενοχωρήσω κανέναν δέχτηκα να τα συνοδεύσω... Παρά τις αντιρρήσεις των δικών μου γονιών, συνταξιούχοι εκπαιδευτικοί και οι δύο, που μου θύμισαν την τραγωδία της Κρήτης. Τότε που πνίγηκαν οι μαθήτριες στη Γεωργιούπολη, ανάμεσα Χανιά - Ρέθυμνο.

Η τραγωδία που συγκλόνισε το Πανελλήνιο!
Υγρός θάνατος για 21 μαθήτριες από το Γυμνάσιο Σπηλίου που πνίγηκαν στη Γεωργιούπολη!

Μνήμες για μια από τις χειρότερες τραγωδίες που καταγράφηκαν στην Κρήτη με θύματα 21 νεαρές μαθήτριες θα ξυπνήσουν σήμερα...
Στις 4 Μαϊου του 1972. 21 μαθήτριες του γυμνασίου Σπηλίου Ρεθύμνης βρήκαν τραγικό θάνατο στη θάλασσα της Γεωργιούπολης Χανιών, όταν 27 συνολικά μαθήτριες επιβιβάστηκαν χωρίς να συνοδεύονται από καθηγητή στη μηχανότρατα «Δύο Γιώργηδες» και τραγουδώντας ανοίχτηκαν στα βαθιά.



Έπειτα από 15 λεπτά πλεύσης ο κινητήρας έσβησε, ένα κύμα χτύπησε την κουπαστή, πανικοβλήθηκαν οι μαθήτριες, μετακινήθηκαν από τη μια πλευρά στην άλλη, με αποτέλεσμα το σκάφος να ανατραπεί και να βυθιστεί.

Έξι μαθήτριες που δεν μπερδεύτηκαν στα δίχτυα και έμειναν στην επιφάνεια κατάφεραν να σωθούν.

Πνίγηκαν οι εξής 21, ηλικίας 13-15 ετών: Δουλγεράκη Ευαγγελία, Δουλγεράκη Αιμιλία (δίδυμες αδελφές!!!) Δουλγεράκη Αικατερίνη (εξαδέλφη τους!), Φουσταλιεράκη Αμαλία, Σειραγάκη Αικατερίνη, Λογιάκη Αικατερίνη, Μαρκουλιδάκη Αννα, Μπιζιριαννάκη Ελένη, Παγκάκη Ολυμπία, Παπαδάκη Αννα, Χατζηδάκη Γαρυφαλλιά, Τσαγκαράκη Βάσω, Θεοδοσάκη Χρυσή Κυριακάκη Μαργαρίτα, Κουμεντάκη Αικατερίνη, Τσιγδινού Μαρία, Στρατηδάκη Ειρήνη, Παπαδάκη Μαρία, Σειραγάκη Μαρία, Λιμάκη Ιωάννα, και Λαγουδάκη Θεοδοσία.

Για τον πνιγμό των 21 κοριτσιών, κρίθηκε «ένοχος ανθρωποκτονιών κατά συρροή εν συνειδήσει», ο λεμβούχος Ν. Κορδατζάκης και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 3 ετών, « ΄Ενοχοι …άνευ συνειδήσεως» κρίθηκαν οι καθηγητές Ιω. Τσαγκαράκης και Στυλιανή Στυλιανουδάκη (φυλάκιση 18 μηνών), ενώ οι Ι. Χαριτζόπουλος και Ζωή Ριτσάτου- Παπαδάκη ένα έτος με αναστολή.

http://www.athensmagazine.gr/article/retromania/181687-h-tragwdia-poy-sygklonise-to-panellhnio-ygros-thanatos-gia-21-mathhtries-apo-to-gymnasio-sphlioy-poy-pnighkan-sth-gewrgioypolh-photos

Ήμουν συνομήλικη με αυτά τα κορίτσια. Κι επιπλέον έτυχε να γνωριστούμε οικογενειακά με μία από τις εμπλεκόμενες στην τραγωδία καθηγήτριες. Ήρθε η γυναίκα από την Κρήτη στη γειτονιά μας στην Αθήνα, μετακόμισε αναγκαστικά με την οικογένειά της. Γιατί έτσι απαίτησαν οι συγγενείς των θυμάτων. Να μην ξαναπατήσουν Κρήτη οι καθηγητές που συνόδευαν σε εκείνη τη μοιραία εκδρομή τα κορίτσια τους...  Θυμάμαι έγραψε και στο νηπιαγωγείο της μητέρας μου το μικρό της γιο. Έτσι και τρύπωσε για πάντα στη ζωή μας η μνήμη του δράματος. Κι ας μη το ζήσαμε οι ίδιοι. Και ειδικά από τον καιρό που έγινα δασκάλα οι γονείς μου συχνά πυκνά μου θύμιζαν την ιστορία και με παρότρυναν να προσέχω πολύ με τις εκδρομές. Ξέροντας και το παράτολμο του χαρακτήρα μου, αυτό που πριν γίνω δασκάλα με ταξίδεψε ως ανθυποπλοίαρχο σε όλη την υφήλιο.

Η αλήθεια όμως είναι πως ακριβώς γι' αυτό  μπορεί να είμαι άφοβη αλλά ταυτόχρονα είμαι και μανιώδης με τα μέτρα ασφαλείας. Αφού στα καράβια διδάχτηκα και το "Ο ΚΑΛΟΣ Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΣΤΗ ΦΟΥΡΤΟΥΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ" αλλά και το SAFETY FIRST!!!  Ήταν εκεί που έμαθα ότι η θάλασσα δεν συγχωρεί ούτε μαγκιές ούτε και πέρα βρέχει. Όπως τότε που πήρε  τον καπετάν Αργύρη, το γραμματικό μας, ο ύπνος στη βάρδια. Ή όταν πέσαμε στην ουρά του κυκλώνα μια μέρα του Φλεβάρη του '82. Και άλλα και άλλα που δεν έχει νόημα εδώ να αραδιάσω. Μόνο για  τη στάμπα που άφησαν στην ψυχή μου θέλω  να μιλήσω. Το συμπέρασμα και το δίδαγμα ζωής και αυτό που ο λαός μας εύστοχα περιγράφει με την παροιμία: Αν δεν πάθεις, δε θα μάθεις!

Στην εκπαίδευση πάλι κάνουμε λόγο για βιωματική μάθηση και για το περιλάλητο LEARNING BY DOING. Κι ακριβώς γι' αυτό δίνουμε μεγάλη σημασία στις εξορμήσεις εκτός σχολείου. Που οι μαθητές τις λένε εκδρομές και οι εγκύκλιοι του υπουργείου παιδείας τις αποκαλούν  διδακτικές επισκέψεις.  Όπως και να τις πεις, η αξία τους δεν αλλάζει. Είναι τεράστια και το ξέρουμε όλοι οι δάσκαλοι. Πρώτον γιατί κάποτε υπήρξαμε παιδιά και δεύτερο γιατί το διαβάζουμε στα μάτια των μαθητών μας.  

18 χρόνια μαθήτρια και 31 χρόνια δασκάλα έχω να θυμάμαι τόσα και άλλα τόσα από τις εκδρομές. Κι έχω την εντύπωση πως και τα χρόνια που ταξίδευα στους ωκεανούς, μια μεγάλη εκδρομή ήταν κι αυτά. Μικρές ψηφίδες στο μεγάλο ταξίδι της ζωής μας. Θες να το πεις και Οδύσσεια; Η ουσία δεν αλλάζει. Το νόημα παραμένει: Να βγεις στον πηγαιμό για την  Ιθάκη!

Δίχως να λογαριάσεις το θυμωμένο Ποσειδώνα και τον Κύκλωπα. Χωρίς να καταντήσεις λωτοφάγος. Κι ούτε να σε παρασύρουν οι Σειρήνες και οι μάγισσες.  

Κι αυτό θαρρώ πως κάνουμε κάθε φορά που ανοίγουμε την αυλόπορτα του σχολειού και ξεκινάμε είτε για έναν κοντινό περίπατο με τα πόδια είτε και για μια μακρινή εκδρομή. Από νηπιάκι στο Σμέρτο της Θεσπρωτίας που φτάσαμε ποδαρόδρομο κάτω στο ποτάμι κι ακόμα ακούω το τραγούδι του νερού και μυρίζω αρώματα από παράξενα χορτάρια και λουλούδια... Ως και την προχτεσινή επίσκεψη στη Μαλακάσα. Με τον κυρ Γιώργη στο τιμόνι και τα Πεμπτάκια μου να τραγουδούν το σαπιοκάραβο και κάτι ναύτες τρελούς πειρατές. Κι έπειτα, όταν φτάσαμε, ορμήσανε ασυγκράτητα στα πεύκα και ούτε ένα δεν είπε "φοβάμαι" ή "δεν μπορώ".  

Εγώ; Εγώ φοβάμαι! Πρέπει να παραδεχτώ πως το άφοβη ισχύει μόνο για τον εαυτό μου. Για τα παιδιά τρέμει η ψυχή μου. Όπως πριν από 4 χρόνια που συνοδεύοντας παιδιά της Πρώτης Δημοτικού του 2ου Δημοτικού Ηγουμενίτσας  βρέθηκα εκατό χιλιόμετρα μακριά από το σχολείο και στις όχθες της λίμνης Ζηρού. Μπροστά εγώ και πίσω τα Πρωτάκια. Από κοντά και οι γονείς που δέχτηκαν να μας συνοδεύσουν στην τόσο μακρινή μας εξόρμηση. Φρσσσσσστ! ακούστηκε ξαφνικά μπροστά στα πόδια μου.  Κι ένα φίδι αγνώστων λοιπόν στοιχείων διέσχισε το μονοπάτι κάθετα και χάθηκε βιαστικό. Πάγωσα στη θέση μου. Και τα Πρωτάκια: "Πώς κάνετε έτσι, κυρία; Ένα φιδάκι ήταν όλο κι όλο!!!" Παιδιά της επαρχίας βλέπεις. Και δασκάλα Αθηναία τρομάρα μου. Αν ήθελα ας μην το έπαιζα γενναία όταν δυο λεπτά αργότερα και μπαίνοντας στο προαύλιο μιας μικρής εκκλησούλας ξετυλίχτηκε παρόμοια συνάντηση. Κι ας πρόλαβα αυτή τη φορά να διαπιστώσω πως ήταν οχιά.

http://prwtakia.blogspot.gr/2013/05/blog-post_28.html



Παρόμοια και ένα χρόνο πριν που στο ίδιο σχολείο θέλησα να κάνω εκδρομή στην Κέρκυρα. Όσο οικείος και αν μου ήταν ο χώρος των καραβιών αλλά και ακριβώς γι' αυτό. Γιατί γνώριζα τους κινδύνους. Να συνοδεύεις μικρά παιδιά σε θαλασσινό ταξίδι.

http://faros.forumotion.com/t594-topic



Το χειρότερο όμως που έχω να θυμάμαι είναι αυτό εδώ:

http://prwtakia2014.blogspot.gr/2015/04/blog-post_30.html



Επίσκεψη με παιδιά Πρώτης σε ιστιοπλοϊκό όμιλο. Στο Παλιό Φάληρο. Και δεν πήγαμε μόνο για να δούμε. LEARNING BY DOING!!!

Μέχρι να τελειώσει το πρόγραμμα και να "ξεμπαρκάρουν" τα παιδιά από τα φουσκωτά, μου έφυγε η ψυχή. Αλλά και από τότε η προηγούμενη φωτογραφία εγκαταστάθηκε μονίμως στο desk top του υπολογιστή μου. Ως κορυφαία στιγμή στην καριέρα μιας δασκάλας που υπήρξε και ανθυποπλοίαρχος.

Βεβαίως δεν έχω εμμονή να πηγαίνω τα παιδιά επισκέψεις μόνο στο  υγρό στοιχείο. Απόδειξη η προχτεσινή επίσκεψη στο δάσος. Αυτή τη φορά με Πεμπτάκια. Λίγα χρόνια πριν με Πρωτάκια:

http://protaki.blogspot.gr/2009/05/2.html



Ούτε επιδιώκω ντε και καλά τα εξτρίμ σπορ. Είναι φορές που περιοριζόμαστε σε έναν περίπατο κι ας είναι και στον Εθνικό Κήπο στο Σύνταγμα. Μη σας πω και στην ανθισμένη μυγδαλιά στον πεζόδρομο του σχολείου.  Ενώ οι περισσότερες επισκέψεις καταλήγουν σε κάποιο κλειστό χώρο, μουσείου ή θεάτρου. Θέλω να πω ότι δεν επιδιώκουμε ντε και καλά να κάνουμε επισκέψεις υψηλού κινδύνου. Αν και εδώ ακριβώς οφείλουμε να διευκρινίσουμε κάτι σημαντικό. Πως αν πάσα στιγμή και σε οποιαδήποτε εκδρομή μπορεί να συμβεί το ακραίο και το μοιραίο. Κι εδώ που τα λέμε δε χρειάζεται καν η εκδρομή. Και στο σχολείο να είσαι και μέσα στην τάξη να κάνεις μάθημα και πάλι ο Θεός να φυλάει από το κακό.

Δε θέλεις να ξέρεις τι μπορεί να συμβεί στο χώρο του σχολείου. Από τα πρώτα μου βήματα ως δασκάλα έχω να θυμάμαι ένα κοριτσάκι που έπεσε με φόρα πάνω σε τζαμαρία και η τζαμαρία έσπασε.  Ευτυχώς γλίτωσε η ζωή του παιδιού παρά την αιμορραγία. Λίγο αργότερα με χάραξε για πάντα το ατύχημα στην πόρτα μιας  αίθουσας που πολτοποίησε την άκρη δαχτύλου μιας μαθήτριας της Έκτης. Αλλά και σε δικούς μου μαθητές έχω να θυμάμαι επεισόδια όπως το βαθύ τραύμα στο πόδι της Μαρίας όταν πέρασε ξυστά από το σωλήνα του καλοριφέρ και τη θέρισε ένα μικρό κομματάκι λαμαρίνας που προεξείχε.  Και τον Αλέξη που προσγειώθηκε με ταχύτητα στο καρεκλάκι του και κατέληξε να χτυπήσει στο αυτί και να τρέχουν αίματα από τον ακουστικό πόρο. Μέχρι να τον πάω στο Παίδων και ο νευροχειρούργος να διαπιστώσει πως δεν είναι κάτι σοβαρό, πήγε και ήρθε η ψυχή μου στην Κούλουρη. Θυμάμαι και τη Μιράντα, πρωτάκι, που μια σφήκα ή και μέλισσα μπλέχτηκε στα μαλλάκια της και της κατάφερε τρία τσιμπήματα στο λαιμό! Μέσα στην αίθουσα, όχι σε εκδρομή.  Έχω πάθει κι εγώ το ανάλογο με κάποιο έντομο σε κάποιο σεμινάριο κι εκεί που καθόμουν στην αίθουσα. Που κατέληξε να κάνω αντιτετανικό και να κουτσαίνω για πολλές ημέρες. Στο ΚΠΕ της Φιλιππιάδας, εκεί που  ένα χρόνο αργότερα και σε εκδρομή με μαθητές πετύχαμε μπροστά μας  τα δύο φίδια αλλά χωρίς τίποτε το δυσάρεστο. Θέλω να σου πω ότι αν είναι να γίνει το κακό, θα γίνει. Δε χρειάζεται να πας εκδρομή. Ούτε να είναι εκδρομή μακρινή ή υψηλού κινδύνου ο τόπος ή οι δραστηριότητες.

Ξέρεις, ακόμη κι εγώ που εργάστηκα στα καράβια, ελάχιστα ατυχηματάκια έχω να θυμάμαι από εκεί. Κάποτε κοπάνησα ένα νύχι και το μαύρισα κι άλλη μία δεν πρόσεξα στο κατέβασμα μιας σκάλας και κατάφερα ν'  αδειάσω ένα μεγάλο κουτί με λαδομπογιά στο κεφάλι μου. Στο σχολείο όμως λίγα χρόνια πριν πήγα να σκοτωθώ. Όταν γλίστρησα σε μια σκάλα. Στο τσακ γλίτωσα τη ζωή μου αλλά ως σήμερα πληρώνω τις συνέπειες από τον τραυματισμό των σπονδύλων. Κατά τα άλλα η μανούλα μου φοβόταν όσο ήμουν ναυτικός.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στις αντιλήψεις του κόσμου για τα ταξίδια με αεροπλάνο και τα ταξίδια με αυτοκίνητο. Οι περισσότεροι πιστεύουν πως το αεροπορικό ταξίδι είναι το επικίνδυνο και ας λένε οι στατιστικές το ακριβώς ανάποδο. Βλέπεις αν πέσει αεροπλάνο βουΐζει ο κόσμος. Και η είδηση μεταδίδεται σε όλες τις χώρες της γης. Και όμως οι στατιστικές αποδεικνύουν το ακριβώς ανάποδο:

Η ΕΛ. ΣΤΑΤ. ανακοίνωσε τα προσωρινά στοιχεία για τα οδικά τροχαία ατυχήματα για το διάστημα Ιανουαρίου – Δεκεμβρίου 2016, από τα οποία προκύπτει μηδενική αύξηση στον αριθμό των ατυχημάτων και οριακή στον αριθμό των νεκρών.

Ειδικότερα, το 2016 σημειώθηκαν 11.439 οδικά ατυχήματα, έναντι 11.440 το 2015 και 11.690 το 2014.

Αντίστοιχα, οι νεκροί έφτασαν το 2016 τους 807, το 2015 τους 793 και το 2014 τους 795.

Τόσο σε αριθμό τροχαίων, όσο και νεκρών δεν παρατηρείται βελτίωση τα τελευταία χρόνια, κάτι το οποίο είναι ανησυχητικό.

https://www.metaforespress.gr/autokinitodromoi/

Αυτά είναι στοιχεία που αφορούν την Ελλάδα και μόνο. Ας δούμε τώρα σε παγκόσμια κλίμακα στατιστικά στοιχεία για αεροπορικά ταξίδια:

Μπορεί πολύς κόσμος να φοβάται να ταξιδέψει με αεροπλάνο, ωστόσο στατιστικά παραμένει μακράν το πιο ασφαλές μέσο μεταφοράς, σε τέτοιο βαθμό που κάποιοι δικαίως υποστηρίζουν πως κινδυνεύεις περισσότερο στη διαδρομή προς το αεροδρόμιο παρά στην πτήση με το αεροπλάνο.

Το 2016 πραγματοποιήθηκαν περίπου 37 εκατομμύρια πτήσεις επιβατικών αεροσκαφών, οι περισσότερες από κάθε άλλη χρονιά, με τις οποίες ταξίδεψαν περίπου 3.7 δισεκατομμύρια επιβάτες. Σημειώθηκαν πέντε αεροπορικά δυστυχήματα στα οποία έχασαν τη ζωή τους 269 άτομα.

Ήταν μια από τις πιο ασφαλείς χρονιές στην ιστορία της επιβατικής αεροπορίας. Την προηγούμενη χρονιά, το 2015, συνέβησαν τέσσερα αεροπορικά δυστυχήματα με 510 νεκρούς.

http://omorfataxidia.gr/eidiseis/aeroporika/aeroplano-pio-asfales-meso/

Υπάρχει όμως και μία διαφορά. Αν το τροχαίο αφορά μαθητές, η είδηση και πάλι συγκλονίζει και διαδίδεται σε όλη την υφήλιο. Όπως το τροχαίο στη μακρινή Τανζανία λίγες ημέρες πριν όπου έχασαν τη ζωή τους 29 μαθητές.

http://www.avgi.gr/article/10937/8128452/nekroi-29-mathetes-se-trochaio-sten-tanzania

Σκοτώθηκαν μαζί και δύο δάσκαλοι συνοδοί και ο οδηγός του μικρού λεωφορείου...  

Ευτυχώς το δικό μας μικρό λεωφορείο πήγε κι ήρθε μια χαρά προχτές στη Μαλακάσα. Ο 64χρονος οδηγός μας, ο κ. Γιώργος, αστέρι! Αλλά κι εγώ κέρβερος. Απαίτησα να δεθούν όλες οι ζώνες και διαρκώς είχα το μάτι μου στα παιδιά. Να μη σκύβουν μπροστά, να μη γυρνούν πίσω και φυσικά να μη σηκώνονται.

Το ίδιο και στο χώρο της επίσκεψης. Αυστηρή τήρηση των κανόνων ασφαλείας. Και διαρκώς κοντά στα παιδιά. Άλλο που το κέντρο έχει το δικό του προσωπικό. Να το χαίρεται! Μα η τελική ευθύνη είναι του εκπαιδευτικού που συνοδεύει. Κι αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει όπου και αν εκδράμουμε με τους μαθητές μας.

Εκμηδενίζεται έτσι ο κίνδυνος ατυχήματος; Όχι! Έτσι μηδενίζονται μόνο οι ενοχές μας και ξέρουμε πως κάναμε το καθήκον μας. Θεοί όμως δεν είμαστε να προλάβουμε κάθε κακό. Κι απόδειξη είναι η τραγωδία στα Τέμπη με τους 21 νεκρούς μαθητές. Με τη νταλίκα που έπεσε πάνω στο πούλμαν. 13 Απριλίου 2003. Τι να προλάβουν εκεί οι καθηγητές;



Στη Νάξο όμως εκείνη τη μέρα που ο 12χρονος Παναγιώτης έχασε τη ζωή του τα πράγματα ήταν αλλιώς. 21 Οκτωβρίου 2009 και το Β΄ Γυμνάσιο Νάξου αποφάσισε να πάει εκδρομή στη γειτονική Γαλήνη. Φτάνοντας εκεί οι μαθητές αφέθηκαν να παίξουν στην αυλή του δημοτικού σχολείου. Εκεί και καραδοκούσε ο θάνατος. Σε ένα κινητό τέρμα ποδοσφαίρου που δεν ήταν στηριγμένο στο έδαφος. Το παιδί κρεμάστηκε από το τέρμα, αυτό έπεσε και τον πλάκωσε. Αιμόφυρτο το αθώο θύμα περίμενε για μισή ώρα το ασθενοφόρο. Όταν πια έφθασε, ήταν αργά.

Ας αφήσουμε την ΟΛΜΕ και πάλι να μιλήσει για το θέμα. Με μια παλιότερη ανακοίνωσή της, το Δεκέμβρη του 2013:

"Για το τραγικό γεγονός στο 2ο Γυμνάσιο Νάξου Με αφορμή τον τραγικό θάνατο, λόγω ατυχήματος σε σχολικό περίπατο, μαθητή της Α΄ τάξης του 2ου Γυμνασίου Νάξου, γεγονός για το οποίο εκφράζουμε τη βαθιά οδύνη μας μαζί με τα θερμά συλλυπητήριά μας και τη συμπαράστασή μας στους οικείους του και με αφορμή την εξελισσόμενη δίκη, επισημαίνουμε ξανά τα εξής: Οι εκπαιδευτικοί ζουν στους ίδιους χώρους με τους μαθητές τους, που συχνά είναι κακοσυντηρημένοι ή ακατάλληλοι και ενέχουν κινδύνους για όλους.

Οι προσπάθειες που γίνονται, για την επίλυση τέτοιων προβλημάτων, μέσω ανταλλαγής εγγράφων με τους αρμόδιους φορείς, είναι, κατά κανόνα, αναποτελεσματικές και ατελέσφορες, αν δεν αντιμετωπίζονται από όλους με τη δέουσα ευαισθησία, σοβαρότητα και κυρίως, αν δεν διατίθενται οι αναγκαίοι πόροι από την πολιτεία. Οι μαθητές, είναι παιδιά γεμάτα ενέργεια, ανησυχίες, απρόβλεπτα στις αντιδράσεις, πολλές φορές επιπόλαια ή παρορμητικά, που υποτιμούν τους κινδύνους.

Παράλληλα, η ασφάλεια όλων των χώρων, όπου κινούνται μαθητές, δεν μπορεί να επαφίεται στην ευαισθησία, τη διορατικότητα ή την προσωπική επιμονή του κάθε εκπαιδευτικού.

Πρέπει να είναι υπόθεση διαδικασιών και αρμοδίων-ειδικών φορέων, που τη διασφαλίζουν και μεριμνούν για αυτή συστηματικά. Βεβαίως, πάντα θα υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες που δεν μπορούν να προβλεφθούν, ή επικίνδυνες συμπεριφορές που δεν μπορούν να αποτραπούν. Οι κίνδυνοι, όμως, με προϋποθέσεις, όπως οι παραπάνω, θα περιορίζονται ή θα εκμηδενίζονται. Ειδικά για τους σχολικούς περίπατους και τις εκδρομές:

Το υπάρχον νομικό πλαίσιο δεν δίνει στον εκπαιδευτικό τη δυνατότητα να απαιτήσει αυξημένα μέτρα ασφάλειας ή να αρνηθεί προκειμένου να συνοδεύσει μαθητές σε περίπατο, παρόλο που τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζει το χώρο που πρόκειται να επισκεφτεί. Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, 3 χρόνια μετά, το νομικό πλαίσιο αφήνει τους εκπαιδευτικούς «ξεκρέμαστους».

Ο εκπαιδευτικός βρίσκεται, πολύ συχνά, εγκλωβισμένος ανάμεσα στην ευθύνη του για την ασφάλεια των μαθητών του και στις επιθυμίες τους (που κατανοεί και συμμερίζεται), να ξεφύγουν από την τάξη και τον καταναγκασμό του σχολικού-εκπαιδευτικού προγράμματος, να αποκτήσουν βιώματα και νέες εμπειρίες, να μετάσχουν στο πολιτιστικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Δυστυχώς, έπρεπε να χαθούν ανθρώπινες ζωές στα Τέμπη, για να παρθούν μέτρα για τον έλεγχο των μέσων μετακίνησης των μαθητών.

Δυστυχώς χάθηκε μια ακόμη ανθρώπινη ζωή, για να ανοίξει η συζήτηση για την ασφάλεια των χώρων που ζουν και επισκέπτονται οι μαθητές. Είναι υποκριτικό να εστιάζεται, έως και να εξαντλείται, πολλές φορές το ενδιαφέρον των αρχών που εποπτεύουν στο αν τηρήθηκαν οι τυπικές διαδικασίες (εφημερίες στο χώρο του σχολείου και «περιπολίες» στο χώρο των περιπάτων), με σκοπό να διαπιστωθεί η διάπραξη ή όχι αξιόποινης πράξης από «φύλακες» εκπαιδευτικούς, ενώ, παρακάμπτεται η ουσία του προβλήματος!

Το ΔΣ της ΟΛΜΕ εκφράζει τη στήριξή του στη δοκιμασία των συναδέλφων του 2ου Γυμνασίου Νάξου.

Πιστεύουμε πως το θέμα της ασφάλειας των μαθητών στις εκδρομές, στους περιπάτους και σε άλλες συλλογικές σχολικές εκδηλώσεις δεν αφορά μόνο την οργανωμένη πολιτεία, τους εκπαιδευτικούς και την τοπική αυτοδιοίκηση. Αφορά και τους γονείς, οι οποίοι πρέπει να έχουν ουσιαστική εμπλοκή στο ζήτημα.

Το ΔΣ της ΟΛΜΕ ζητεί από την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, με τη συνδρομή της εκπαιδευτικής κοινότητας, να αντιμετωπίσει το θέμα συνολικά. Να προχωρήσει στις αναγκαίες αλλαγές του υφιστάμενου σχετικού θεσμικού πλαισίου.

Να εκσυγχρονίσει και να επιφέρει ουσιαστικές βελτιώσεις στο καθεστώς που διέπει τον έλεγχο ασφάλειας των σχολείων, τις υποχρεώσεις των εκπαιδευτικών για τη συμμετοχή τους σε μετακινήσεις μαθητών και να μεριμνήσει για την εξεύρεση και διάθεση των αναγκαίων πόρων προς αυτή την κατεύθυνση".

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=402752

Τα λέει όλα η ΟΛΜΕ εδώ.  Και άλλο δε μένει παρά να διαβάσουμε προσεκτικά το κείμενο και στους συλλόγους διδασκόντων μας να παίρνουμε έγκαιρα μέτρα για να μην κινδυνέψουν οι μαθητές και να μην την πληρώσουν άδικα οι συνοδοί εκπαιδευτικοί.

Κυρίως όμως το υπουργείο παιδείας οφείλει να διαμορφώσει το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο. Προστατεύοντας και τους μαθητές αλλά και προφυλάσσοντας τους υπαλλήλους του από σκοπέλους.